Rozdział 16

Gdzie skarb wasz, tam i serce wasze.

AMANDA

Obudziły mnie promienie słońca, wpadające do mojego ciemnego pokoju. Zapowiadał się piękny dzień. Szybko ogarnęłam się w lustrze i wyjrzałam przez okno. Naprawdę ładnie! Słońce, śnieg i jest idealnie. Zeszłam na dół, gdzie śniadanie przygotowywała Emilia. 

- Ty już nie śpisz? - zapytałam. 

- Nie. A ty leniu pewnie byś cały dzień przespała. 

- Nie wiedziałam, że kobiety w ciąży mają tyle energii - zaśmiałam się. Emilia tylko spiorunowała mnie wzrokiem. 

- Dzwonił Kuttin, chciał się z tobą zobaczyć. Powiedziałam, że oddzwonisz. 

- Dzięki - uśmiechnęłam się i chwyciłam za telefon. 

- Gregor wie? 

- O nie! - przypomniało mi się. - Zapomniałam mu powiedzieć. 

- Wiesz, że będziesz widywała się z Michaelem - przypomniała mi. 

Wywróciłam teatralnie oczami. 

- I co z tego?! Przecież jestem z Gregorem. 

- Może mu się to nie spodobać. 

Chwile musiałam pomyśleć. 

- W sumie to masz racje. Może powinnam z nim pogadać najpierw? 

- Tak jest - powiedziała Emilia. 

Wybrałam numer do Schlierenzauera. 

"Hej Gregor, możemy się spotkać?" 

"Jasne! Gdzie i o której?" 

Błyskawicznie otrzymałam odpowiedź.

"Przyjedziesz do mnie? Za godzinę?" 

"Będę, dozobaczenia" 

Odłożyłam telefon i zaczęłam jeść płatki przygotowane przez blondynkę. Przypatrywałam się jej tali. Nie przytyła tak dużo, tylko brzuch jej urósł. Zaśmiałam się pod nosem. Spojrzała na mnie. 

- Kiedy będzie wiadomo czy chłopiec, czy dziewczynka? - zapytałam. Nie znałam się na tych sprawach. 

- Jeszcze tydzień - ucieszyła się dziewczyna. 

- Myślałaś już nad imieniem? - zapytałam. 

- Nie, ale dziewczynkę chyba nazwę Amanda - uśmiechnęła się promiennie. 

- Amanda serio? 

- Tak, po jej cioci. 

-Będzie nam się mylić. 

- Poradzimy sobie jakoś. 

- A chłopiec? - dopytywałam. - Chyba nie chcesz powiedzieć, że Gregor - zaśmiałam się. 

- Nie. Myślałam nad Tomem, albo Peterem. 

Ja tylko pokiwałam głową. Dokończyłam swoje śniadanie i zabrałam za makijaż. Czemu ja zawsze jak zostaje w domu wyglądam jak gwiazda Hollywood? A jak mam gdzieś wyjsć to wyglądam jak 7 nieszczęść?! 

Po pięciu minutach usłyszałam dzwonek do drzwi. 

- Otworzę!  - krzyknęła Emilia. 

Zeszłam na dół. Czemu do cholery jak zawsze go widzę moje serce zaczyna mocniej bić i skakać tętno. 

Podszedł do mnie i mocno przytulił. Kochałam jak mnie obejmował. Uczucie niedoopisania. Polecam! 

- Cześć - skradłam mu całusa w policzek. 

- To co idziemy gdzieś? - zapytał. 

- Chodź na spacer, śliczna pogoda - uśmiechnęłam się. 

- To chodź - objął moją rękę. 

Pożegnaliśmy się z Emilią i wyszliśmy z domu. Cudownie być z osobą, która się naprawdę kocha. Szliśmy w ciszy, ale wcale nam to nie przeszkadzało, nie czuliśmy skrępowania, cieszyliśmy się wspólnie spędzoną chwilą. Zatrzymałam się, musiałam mu powiedzieć, no w końcu po to się spotkaliśmy. 

- Hm? 

- Gregor muszę ci coś powiedzieć. 

- Chyba nie chcesz ze mną zrywać? 

- Nie no co ty... 

- Uff - wypuścił powietrze, a ja wybuchnęłam głośnym śmiechem. Usiadł na ławce i wziął mnie za rękę. Posłusznie usiadłam na jego kolanach. Kościstych kolanach. Ach i te perfumy... Daj mi się skupić ok? Spojrzałam na niego. 

-Więc? O czym chciałaś mi powiedzieć? 

- Dostałam propozycję od Kuttina. 

- O pracy?! 

- No tak, a do czego ty myślałeś? 

- Nie zgadzam się! - odparł krótko. 

Co?! Myślałam, że będzie się razem ze mną cieszył ... A tu taka niespodzianka. 

- Jak to?! Dlaczego?! - wstałam na równe nogi. 

- Sama doskonale wiesz...- spuścił wzrok. 

- Chodzi o Michaela?! - cisza... - Spójrz na mnie Gregor! 

Tak i też zrobił. Spojrzał na mnie tymi swoimi czekoladowymi tęczówkami, prawie uległam... Ale wiedziałam doskonale, że potrzebuję pieniędzy. I nie zależnie od tego czy szanowny pan Schlierenzauer się zgodzi, czy nie. 

- A ty wiesz doskonale, że tylko ciebie kocham, a zachowujesz się jak małe dziecko - odparłam. - Potrzebuję pieniędzy. 

- Możesz u mnie pracować. 

- Jako modelka? Proszę cie... 

- Nie mogę znieść tego, że będziesz się z nim widywała cześciej niż ze mną - odparł w końcu. 

- Gregor, przecież ty niedługo wrócisz... 

- Dopiero po sezonie... 

Naszą rozmowę przerwał dźwięk mojego telefonu. 

Emilia. 

- Tak? Słuchaj Emi... - przerwał mi jej płacz. - Co jest?! Halo?! Emilia?! 

Na mój zdenerwowany głos Gregor od razu wstał z ławki i spojrzał na mnie wyczekująco. 

- W jakim szpitalu?! Emilia... 

Blondynka się rozłączyła, a ja stałam w osłupieniu. 

- Co jest? - zapytał Gregor, ale nie wiedziałam co odpowiedzieć. Ciągle  stałam bez ruchu i patrzyłam na wyświetlacz telefonu. 

- Amanda - Gregor potrząsnął moimi ramionami. 

- Emilia jest w jakimś szpitalu... - powiedziałam zakrywając twarz dłońmi. 

- Chodź szybko - złapał mnie za rękę i pobiegliśmy w stronę domu. 

_______________

Króciutki, ale to dlatego, że chcę dodać jak najszybciej kolejny : ) Mogę wam zdradzić, że będzie coraz więcej Hayboeka. Lecz w życiu Amandy nie zamiesza, o to możecie się nie martwić. 

Czytasz + Komentujesz = Motywujesz

Pozdrawiam Marysiaa : )