Rozdział 9

"Czasami budujemy mury nie po to, żeby się oddzielić, ale po to, żeby zobaczyć kto odważy się je przekroczyć".

Innsbruck zasypał śnieg, ludzie śpieszyli się do pracy, a Amanda jeszcze słodko spała. Nie wybierała się do biura. Jeszcze nie miała odwagi. Z krainy Morfeusza wyrwał ją odgłos budzika. Wstała niechętnie i spojrzała w lustro. Nie wyglądała dobrze. Rozmazany makijaż, rozczochrane włosy. Zeszła na dół, gdzie czekało na nią śniadanie. 

- O wstałaś wreszcie! - powiedziała Emily.
- Cześć.
- Jak się czujesz? - zapytała z troską.
- Tak jak wyglądam - odpowiedziała.
- Michael przyjedzie po treningu. 

- Po co? 

- Przecież to twój przyjaciel.
- Nie chcę mieć już nic wspólnego ze skoczkami. Idę się ogarnąć, a później zabieram cię na zakupy. 

Po godzinie przyjaciółki były już w centrum handlowym. Świetnie się bawiły. Amanda choć na chwilę zapomniała o Gregorze. 

- Chyba muszę go przeprosić - - powiedziała, kiedy siedziały w samochodzie. 

- Też tak myślę. 

- Ale on nie będzie chciał ze mną rozmawiać. 

- Spróbuj chociaż.
Kiedy dojechały do domu, pod drzwiami siedział Michael. 

- Co wy tam tak długo robiłyście? - zapytał.
- Długo? 

- Zdecydowanie. 

- Takie są kobiety... - powiedziała Emily. 

Amanda otworzyła drzwi i zaprosiła skoczka do środka. 

- Chcecie coś do picia? - zapytała.
- Ja kawę. 

- Ja wodę. 

- "Sportowiec" - zaśmiała się Emilia.
- Pełnej klasy. 

Amanda przyniosła napoje i podała kartkę i długopis skoczkowi. 

- Zapisz mi adres. 

Michael spojrzał na nią ze zdziwieniem.
- Gregora. 

- Co? 

- Pisz. 

Michael wykonał polecenie. 

- Dziękuje - powiedziała. Ubrała kurtkę i wyszła.
- Ale... - skoczek nie dokończył, bo przerwało mu trzaśnięcie drzwi.
- Poszła go przeprosić.
- Powodzenia.
Brunetka jechała zaśnieżonymi drogami i zastanawiała się co powie brunetowi. Bała się. Jak zareaguje Gregor? Czy da jej szanse i ją wysłucha? 

Zaparkowała samochód pod domem Schlierenzauera i wysiadła z auta. Podeszła do drzwi. Nagle strach zawładnął jej całym ciałem i chciała wracać do samochodu, gdy drzwi się otworzyły. 

- Czego tu do cholery chcesz? - zapytał. 

W jego oczach można było dostrzec gniew.
- Porozmawiaj ze mną - miała już łzy w oczach.
- I co? Opiszesz to w gazecie? Zmieszasz mnie z błotem.
- Nie to nie tak!
- A kto? Pewnie jakaś czarodziejka.
- Pozwól mi wyjaśnić! - nie wytrzymała, krzyknęła. 

- Nie masz co wyjaśniać. Dużo dziennikarzy pisało o mnie wiele rzeczy, nie przejmowałem się tym, ale jak zobaczyłem, że ty mogłaś coś takiego zrobić...- nie dokończył.
Zamknął jej drzwi pod nosem. Dziewczyna znowu zaczęła płakać. Czuła, że jej świat się własnie wali. Przez jeden głupi artykuł? Przecież to była jej praca. Zacisnęła dłonie w pięść i zaczęła walić w drzwi skoczka. 

- Nie odpuszczę!
- Słuchaj, nie obchodzi mnie co będziesz robiła, ale jak nie przestaniesz walić w drzwi i krzyczeć, to wezwę policję - powiedział i ponownie zamknął drzwi.
Amanda płakała jeszcze mocniej, ale wiedziała, że to na nic. Wsiadła do samochodu i odjechała. Weszła do domu i od razu udała się do swojego pokoju. 

- Ej mała. Ja było? 

- A jak myślisz? - zapytała przez łzy.
- To dupek. Zrobię ci zaraz naleśniki i od razu ci się humor poprawi - uśmiechnęła się lekko. 

Amanda momentalnie przestała płakać, ale tylko na chwilę.
- Ej! On chyba nie jest ważniejszy od naleśników! 

- Chyba jest - powiedziała cicho. 

- O nie! Mamy problem. Zakochałaś się.
- CO? W nim? Nigdy!
-Mów co chcesz. Ja wiem swoje. Ale pamiętaj, że czasem ludzie budują mury nie po to, żeby się oddzielić, ale po to, żeby zobaczyć kto odważy się je przekroczyć. Zawalcz o niego.
- Co?! Przed chwilą mówiłaś, że jest dupkiem, a teraz mówisz, żebym po niego walczyła? Nie rozumiem.
- Bo widzę jak ci na nim zależy. Zastanów się - powiedziała i wyszła z pokoju.
                    

                                                      ***
Siedział na kanapie i oglądał telewizję. Myślał o niej, jak zawsze. Chciał jej wybaczyć, ale nie potrafił. Wydawało się być zbyt trudne, chociaż to tylko głupi artykuł. Za każdym razem kiedy pisali o nim jakieś bzdury nie przejmował się tym, a teraz. Bolało go w środku. Wiedział, że cierpiała, ale chciał tego. 

Z transu wyrwał go dźwięk telefonu.
- Stary, kurwa! 

- Czego chcesz?
- Nie widzisz jak ją to boli? Musisz jej wybaczyć.
- Przestań! Mnie też boli! Musi cierpieć.
- Gregor to koniec. Koniec z naszą przyjaźnią. Stałeś się inny. Zupełnie. Wspierałem cię, ale widzę, że nic  z tego.
Wściekły Schlierenzauer rzucił telefon na ziemię. Stracił przyjaciela i dziewczynę, na której mu zależało. 

________________________________________
Z góry chciałam przeprosić za wulgaryzmy :)